Choroba Parkinsona to samoistna i powoli postępująca choroba zwyrodnieniowa ośrodkowego układu nerwowego. Chociaż była znana od stuleci, to została opisana dopiero w XIX wieku przez lekarza Jamesa Parkinsona, od którego nazwiska wzięła swoją nazwę. Co roku przybywa coraz więcej chorych, dlatego warto dowiedzieć się więcej o tym ciężkim schorzeniu.

Choroba Parkinsona i jej objawy

Na chorobę Parkinsona najczęściej zapadają osoby starsze, ale jest to także zagrożenie dla tych poniżej 40. roku życia. Początki choroby są dosyć niejednoznaczne, przez co ciężko stwierdzić o jej obecności. Zazwyczaj pojawia się ogólne osłabienie, zmęczenie oraz trudności z szybkimi ruchami. Następnie dochodzą do tego zaburzenia równowagi nawet przy prostych czynnościach, drżenie rąk i problemy we wstawaniu i wykonywaniu codziennych zadań. Drżenie może obejmować nie tylko ręce, ale także wargi, nogi oraz policzki. Cały obraz dopełnia pochylona postawa, chód drobnymi krokami i twarz bez emocji. Diagnoza choroby Parkinsona jest niezwykle trudna. Bardzo łatwo pomylić ją z innymi chorobami neurologicznymi. Niektórzy nawet sądzą, że to po prostu objawy starości. Trzeba wykonać obrazowe badania głowy i skonsultować się z neurologiem, który zaleci konkretne badania potwierdzające lub wykluczające istnienie choroby.

Choroba Parkinsona – leczenie i profilaktyka

Nie ma jednej i uniwersalnej metody, by zapobiec rozwojowi choroby Parkinsona. Tak jak w profilaktyce większości innych chorób, tutaj także duże znaczenie ma wprowadzenie zdrowego trybu życia. Nie ma gwarancji, że zbilansowana dieta uchroni od choroby, ale na pewno lepiej będzie wypróbować ten sposób, niż poddać się całkowicie. W przypadku pierwszych objawów koniecznie trzeba się udać do lekarza jak najszybciej. Choroba Parkinsona się nie cofa, ale może mieć znacznie łagodniejszy przebieg. Leczenie pomaga wyłącznie zminimalizować nieprzyjemne symptomy, ale całkowity powrót do zdrowia niestety nie jest możliwy. Strategii leczenia tej choroby jest naprawdę wiele – od przyjmowania aminokwasów przekształcanych w mózgu w dopaminę, do chirurgicznego przeszczepu komórek zdolnych do produkcji dopaminy. Konieczne jest także wsparcie rodziny i bliskich oraz ich szczególna wyrozumiałość. Niektórzy decydują się na oddanie chorego do specjalistycznego ośrodka, gdy nie mają możliwości zaopiekować się nim sami. Nawet w takich przypadkach ważne jest częste odwiedzanie i dbanie o potrzeby bliskiej osoby.